Πριν από λίγες ημέρες η "Πούλκα" της Χρυσαυγής, αποφάσισε οριστικά ότι δεν ήθελε να ζει… Μία γυναίκα - Μία εποχή.
Η συνάντηση μου με τη γιαγιά Θεολογία, έγινε πριν από ενάμιση χρόνο περίπου όταν της ζητήσαμε να φωτογραφηθεί για την έκθεση φωτογραφίας που ήταν μόνον σκέψη ακόμα. Μια γυναίκα του χωριού, ανοιχτή στη νέα πρόκληση και μάλιστα σε ηλικία που ο νεοτερισμός δεν αποτελεί ούτε καν παρελθόν για πολλές γυναίκες της γενιάς της.
Με καλωσόρισε και με ξενάγησε στο σπιτικό της, σα να με ήξερε χρόνια. Με τράταρε και δεν ηρέμησε παρά μόνον όταν ο άντρας μου ήπιε και το δικό μου κέρασμα!
Μια γυναίκα ταλαιπωρημένη από τη ζωή της, μόνη της (η πολύχρονη απώλεια του άντρα της ήταν μεγάλο βάσανο γι αυτήν), ευτυχισμένη με τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα, με ανησυχία για την "αποκατάσταση" της εγγονής και με ολοφάνερη την πίστη ότι ο καημός της θα φύγει όταν θα πάει να συναντήσει την υπόλοιπη οικογένεια της, εκεί όπου κι αυτή ανήκει! Εξακολουθούσε να ζει στο παρελθόν χωρίς να έχει κακία για το τώρα.
Η αρχή δύσκολη μια και κοιτούσε τον φακό σαν να ήθελε να καταλάβει γιατί θα έπρεπε να γίνει αυτό. Κάποιος έπρεπε να της αποσπάει την προσοχή με συζήτηση, και η ποικιλία των θεμάτων -με κεντρικό άξονα το χωριό πάντα- απίστευτη.
Μέχρι το τέλος φωτογραφιζόταν -χωρίς να το μεθοδεύει- με χάρη μοντέλου και εμπειρία ετών… Έγινε η μασκότ του χωριού, μια και η δική της φωτογραφία επιλέχθηκε για την αφίσα και την πρόσκληση της έκθεσης. Μία άλλη φωτογραφία της ώθησε τον δημοσιογράφο της Ελευθεροτυπίας Ηρακλή Ανδύρα να την επιλέξει ως την πιο χαρακτηριστική με τίτλο : "Όχι στη μελό γραφικότητα" με τη γιαγιά να ποζάρει σχεδόν απειλητική μπροστά από την ξύλινη εξώπορτα του σπιτιού της προτάσσοντας την μαγκούρα της!!! (μη νομίζετε, με γλυκύτητα μιλούσε κι εκείνη τη στιγμή- όμως αυτή η ευθύνη και η προστασία για το σπιτικό της ήταν μέρος της φύση της).
Σε μία πραγματική γιορτή προς τιμή των νεκρών, έθιμο του χωριού που γίνεται στα νεκροταφεία, έκλαιγε πάνω από τον τάφο του άντρα της που χάθηκε πριν από πολλές δεκαετίες, με τόσο έντονο πόνο που δεν καταλάβαινες ότι τα χρόνια που έζησαν μαζί ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που έμαθε να ζει με την απώλεια του.
Τον περσινό Αύγουστο, στολισμένη και περήφανη ήρθε στην έκθεση φωτογραφίας. Ήταν πολύ ευχαριστημένη με τις εικόνες της, με φιλούσε όχι για την προβολή αλλά από τη χαρά της, προσθέτοντας σχεδόν απογοητευτικά, ότι όσες φορές την φωτογράφισα φορούσε ρούχα πρόχειρα κι όχι τα καλά της!
Μια τέτοια λοιπόν καλοπροαίρετη, υπερήφανη, καλοσυνάτη γιαγιά, "πούλκα" κατά τα εγγόνια της, μια και πάντα άνοιγε τις φτερούγες της για να τα προστατέψει και να τα κακομάθει, ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της έκθεσης φωτογραφίας. Χαίρομαι ιδιαίτερα που τη γνώρισα και που η εικόνα της είναι - τουλάχιστον για μένα, κι όχι μόνο- η φιλόξενη εικόνα της Χρυσαυγής Βοϊου.
Χρύσα Πατρώνα
Ιανουάριος 2007
Η συνάντηση μου με τη γιαγιά Θεολογία, έγινε πριν από ενάμιση χρόνο περίπου όταν της ζητήσαμε να φωτογραφηθεί για την έκθεση φωτογραφίας που ήταν μόνον σκέψη ακόμα. Μια γυναίκα του χωριού, ανοιχτή στη νέα πρόκληση και μάλιστα σε ηλικία που ο νεοτερισμός δεν αποτελεί ούτε καν παρελθόν για πολλές γυναίκες της γενιάς της.
Με καλωσόρισε και με ξενάγησε στο σπιτικό της, σα να με ήξερε χρόνια. Με τράταρε και δεν ηρέμησε παρά μόνον όταν ο άντρας μου ήπιε και το δικό μου κέρασμα!
Μια γυναίκα ταλαιπωρημένη από τη ζωή της, μόνη της (η πολύχρονη απώλεια του άντρα της ήταν μεγάλο βάσανο γι αυτήν), ευτυχισμένη με τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα, με ανησυχία για την "αποκατάσταση" της εγγονής και με ολοφάνερη την πίστη ότι ο καημός της θα φύγει όταν θα πάει να συναντήσει την υπόλοιπη οικογένεια της, εκεί όπου κι αυτή ανήκει! Εξακολουθούσε να ζει στο παρελθόν χωρίς να έχει κακία για το τώρα.
Η αρχή δύσκολη μια και κοιτούσε τον φακό σαν να ήθελε να καταλάβει γιατί θα έπρεπε να γίνει αυτό. Κάποιος έπρεπε να της αποσπάει την προσοχή με συζήτηση, και η ποικιλία των θεμάτων -με κεντρικό άξονα το χωριό πάντα- απίστευτη.
Μέχρι το τέλος φωτογραφιζόταν -χωρίς να το μεθοδεύει- με χάρη μοντέλου και εμπειρία ετών… Έγινε η μασκότ του χωριού, μια και η δική της φωτογραφία επιλέχθηκε για την αφίσα και την πρόσκληση της έκθεσης. Μία άλλη φωτογραφία της ώθησε τον δημοσιογράφο της Ελευθεροτυπίας Ηρακλή Ανδύρα να την επιλέξει ως την πιο χαρακτηριστική με τίτλο : "Όχι στη μελό γραφικότητα" με τη γιαγιά να ποζάρει σχεδόν απειλητική μπροστά από την ξύλινη εξώπορτα του σπιτιού της προτάσσοντας την μαγκούρα της!!! (μη νομίζετε, με γλυκύτητα μιλούσε κι εκείνη τη στιγμή- όμως αυτή η ευθύνη και η προστασία για το σπιτικό της ήταν μέρος της φύση της).
Σε μία πραγματική γιορτή προς τιμή των νεκρών, έθιμο του χωριού που γίνεται στα νεκροταφεία, έκλαιγε πάνω από τον τάφο του άντρα της που χάθηκε πριν από πολλές δεκαετίες, με τόσο έντονο πόνο που δεν καταλάβαινες ότι τα χρόνια που έζησαν μαζί ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που έμαθε να ζει με την απώλεια του.
Τον περσινό Αύγουστο, στολισμένη και περήφανη ήρθε στην έκθεση φωτογραφίας. Ήταν πολύ ευχαριστημένη με τις εικόνες της, με φιλούσε όχι για την προβολή αλλά από τη χαρά της, προσθέτοντας σχεδόν απογοητευτικά, ότι όσες φορές την φωτογράφισα φορούσε ρούχα πρόχειρα κι όχι τα καλά της!
Μια τέτοια λοιπόν καλοπροαίρετη, υπερήφανη, καλοσυνάτη γιαγιά, "πούλκα" κατά τα εγγόνια της, μια και πάντα άνοιγε τις φτερούγες της για να τα προστατέψει και να τα κακομάθει, ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της έκθεσης φωτογραφίας. Χαίρομαι ιδιαίτερα που τη γνώρισα και που η εικόνα της είναι - τουλάχιστον για μένα, κι όχι μόνο- η φιλόξενη εικόνα της Χρυσαυγής Βοϊου.
Χρύσα Πατρώνα
Ιανουάριος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου