Μέλη της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης και του ΣΕΟ Κοζάνης εντόπισαν την περασμένη Κυριακή μια τεράστια γέρικη βελανιδιά, αντίστοιχη με εκείνη που βρίσκεται ανατολικά του οικισμού της Βουχωρίνας στο Βόιο. Το συγκεκριμένο δέντρο παρατηρήθηκε κατά τις εργασίες σηματοδότησης του παλιού μονοπατιού που ενώνει τη Χρυσαυγή με τη Μόρφη. Πιο συγκεκριμένα βρίσκεται σε απόσταση 2 περίπου χιλιομέτρων βόρεια του οικισμού της Χρυσαυγής. Πρόκειται για ένα «μνημείο της φύσης» με εξαιρετικά μεγάλη περίμετρο κορμού. Παρά τις εκατονταετίες που κουβαλά στην πλάτη της η βελανιδιά παραμένει ακόμη θαλερή.
Μεγάλες βελανιδιές (με ηλικία λίγο μικρότερη) υπάρχουν επίσης στο ξωκλήσι που βρίσκεται λίγο πριν τη Μόρφη, καθώς και στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας του Αγ. Δημητρίου στο Ανθοχώρι. Είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν και άλλες αιωνόβιες και υπεραιωνόβιες βελανιδιές στο Βόιο, καθώς το είδος αυτό έχει «κατακυριεύσει» τις χαμηλές πλαγιές του βουνού, σχηματίζοντας εκτεταμένα δάση σε υψόμετρο που κυμαίνεται μεταξύ 600 έως 1200 μέτρων, Από τους άφθονους καρπούς της βελανιδιάς βρίσκει τροφή ένα μεγάλο μέρος της πλούσιας πανίδας που φιλοξενεί η περιοχή.
Ίσως έφτασε η ώρα να γίνουν οι κατάλληλες ενέργειες ώστε να χαρακτηρισθούν επιτέλους και να προστατευθούν τα εν λόγω αιωνόβια δέντρα.
www.tovoion.com
1 σχόλιο:
η χρυσαυγη ειναι το χωριο μου η καλυτερα ο παραδεισος μου τη λατρευω ποναω πολυ και υποφερω που η ζωη τα εφερε ετσι πουδεν μπορω να βρισκομαι εκει αλλα σε μια πολη που μισω και που ειμαι αναγκασμενη να ζω οτι και να πω για το χωριο μου ειναι λιγο μου λυπει αφανταστα καθε φορα που κλεινω τα ματια μου ονειρευομαι οτι βρισκομαι εκει αχ αχ πατριδα μου μεγαλη εκει βισκεται οτι λατρευω και αγαπω το πατρικο μου σπιτι που εγω το λεω το παλατι μου μοναδικη θησαυροι για μενα λατρευω και το χωμα που παταω εκει περασα τα πιο υπεροχα και ξεγνιαστα χρονια εχω τις πιο υπεροχες αναμνησεις εκει θα εδινα τα παντα να ξαναζησω εκει και να φυγω απ αυτον τον καταραμενο για μενα τοπο που μονο πονο και μονο πονο μου εφερε χρυσαυγη μου χωριουδακι μου σ αγαπω και ευχομαι τουλαχιστον οταν πεθανω τα παιδια μου να με πανε εκει διπλα στον ταφο του λατρευτου μου πατερουλι που εφυγε πολυ νωρις απο κοντα μου που ηταν το στηριγμα μου η ανασα μου η ζωη μου η αναπνοη μου τα παντα μενα και με αγαπαγε γι αυτο που ειμαι φιλια πολλα πατριδα μου αγαπημενη..........μου λειπεις
Δημοσίευση σχολίου